امروزه روند رو به رشد جمعیت و کمبود فضا در شهرهای بزرگ،ضرورت وجود آپارتمان‌ها را توجیه نموده است. پیش فروش آپارتمان یا واحدهای مسکونی ساختمانها، امری رایج است که تا اواخرسال 1389 فاقد قانونی روشن وجامع بوده است. قانون پیش فروش ساختمان پس از حدود چهل ماه بررسی، در زمستان 1389 تصویب و در روزنامه رسمی‌منتشر شد و آیین نامه اجرایی آن در سال 1393 تصویب وابلاغ شد. قانون ایران تمهیدات نسبتاً مناسبی برای حمایت از حقوق پیش خریداران اندیشیده ولی متأسفانه این حمایت‌ها و ضمانت اجراهای قانون بیش از اندازه به حقوق پیش خریدار پرداخته است و متأسفانه در قانون جدید بیش از حد لازم ضمانت اجراهایی را برای پیش خریدار در نظر گرفته است و با ديد سختگيرانه اي به نفع پيش خريدار عمل كرده است كه و به طوریکه بستری نامناسب را برای سوء استفاده پیش خریدار از حق قانونی خود فراهم نموده است.

در نتیجه به حقوق پیش فروشندگان، توجه کافی ننموده است. به طوریکه میتوان گفت که این قانون، اصل را بر حرفه ای بودن پیش فروشنده گذاشته است، لذا چتر حمایتی قانون بر پیش خریدار گسترده شده است. در این نوشتار سعی بر آن است تا حمایت‌هایی را که قانون پیش فروش ساختمان در نظر گرفته است، مورد تجزیه و تحلیل حقوقی قرار گیرد و هم چنین با برسی قانون پیش فروش ساختمان تعهدات طرفین قرارداد و تضمینات این تعهدات در قانون و آیین نامه آن بررسی شده و نقاط ضعف و قوت این قانون مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد.