از بزرگی شنیدم، آن کس که در امر وکالت یا قضاوت خود را از نظر علمی، برتر و بالاتر از دیگران می‌پندارد و بی‌نیاز از راهنمایی و تجربه دیگران، بیش از آن که دچار نقیصه‌ای اخلاقی باشد، به روان رنجوری مبتلاست. مباحث حقوقی، چه از جنبه نظری و چه از حیث عملی، چنان گسترده و پردامنه است که پرداختن به آن – به‌ویژه آنگاه که سخن از احقاق حق است – جز با راهنمایی خواستن و یاری جستن از بزرگان این عرصه و پیران راه‌رفته در این وادی، ناشدنی است. در حقیقت، این پندار که با اتمام دوران کارآموزی وکالت یا قضاوت، دیگر نیازی به کارآموزی (در معنای حقیقی آن) نیست،

پندار باطلی است که آثار سوء آن را به روشنی می‌‌توان در آراء محاکم و صورت دعاوی مطرح‌شده و لوایح دفاعی دید. دیدار سالی یک‌بار با استاد، حسب ضرورتی که در دعوایی پیش آمده است یا شرکت جسته و گریخته و گاه و بیگاه در همایش‌های علمی و یا عضویت مجازی در یک یا چند شبکه اجتماعی حقوقی، اگر تأثیر لازم را می‌داشت، وضع موجود لاجرم باید بهتر از اینی که هست می‌بود؛ اما ظاهراً چنین نیست. نگارنده مخفی نمی‌کند که به مدد بهره‌مندی از راهنمایی استاد گرانقدری – که سایه‌اش مستدام باد – و گام برداشتن مستمر در سایه دانش و تجربه او، از بسیاری مهلکه‌ها به سلامت گذر کرده است.