بسم‌الله الرحمن الرحيم

اِقْرَاْ بِاسْمِ رَبِّكَ الّذى خَلَق، خَلَقَ الاِنسانَ مِن عَلَق، اِقْرَاْ وَ رَبِّكَ آلاَكرَم، اَلّذى عَلَّمَ بِالقَلَم، عَلَّمَ الاِنسانَ مالَم يَعْلَم

مقارن با تمهيد تأليف حاضر براى طبع، در اين كه خشت اوّل سخن را چون برنهم متوقف و متحيّر بودم تا اينكه تابش «نورالسموات و الارض» در ضميرم ضيائى برافروخت: «بخوان، بنام پروردگارت كه ... انسان را تعليم داد و به او آنچه را كه نمى‌دانست آموخت...» دريافتم كه الهام سروش آسمانى اين است كه مطلع كلام بايد به نام و ياد معلّم باشد.

آرى بايد به نام معلّمين آغاز كرد معلّمينى كه به فرمايش مولاى پرهيزگاران (من عَلَّمنى حَرفآ فَقَد صَيَّرنى عَبْدآ) مخدومان و ولى نعمتان ما هستند و اينجانب خود را الى‌الابد وامدار آنان مى‌دانم: از اولين تا آخرينشان.

عليهذا براى اين قلم ناچيز مايه شرمسارى است كه عرصه سيمرغ را جولانگه خود پنداشته و با وجود اساتيدى مسلّم و پرمايه در حقوق كار چون جناب آقاى دكتر سيّدعزت‌الله عراقى كه حق بزرگى بر ذمّه اينجانب دارند اظهار وجود كرده است. لكن رجاء واثق دارم كه كليه اساتيد معظّم اين قدم لرزان را به مثابه ممارستى بر آنچه كه در محضرشان تلمّذ شده است بپندارند و لغزشهايم را به چشم عنايت و خطابخشى بنگرند كه اغماض از خصائل و فضائل معلّمين است.

بارى از كلام آغازين كه بگذريم لازم است درخصوص محرك و انگيزه اين تأليف نيز ولو به‌طور موجز چند كلمه‌اى بيان كنيم: يكى از انتظارات بجا و منطقى دانشجويان عزيز در كلاسهاى حقوق كار معرفى منبعى جامع و منطبق بر قانون جديد كار براى مطالعه درسى بوده و هست. همين توقع صحيح به علاوه فقدان تأليفى جديد در رابطه با حقوق كار كه مرجعى براى علاقمندان و كسانى كه به نحوى با قانون كار سروكار دارند باشد حقير را بر آن داشت كه يادداشت‌هاى خود را در معرض اطلاع اهالى فضل و علم قرار دهد تا از تذكرات و ارشادات خوانندگان عزيز بهره‌مند و به خطايا و اشتباهات خود واقف گردد. (اَحَبُّ اَخوانى من اهدى اِلىَّ عيوبى). به اين اميد كه در گامهاى بعدى ضعف‌ها كمتر شود. انشاءاله