هر چند که روزگار کنونی به یاری تکنولوژی پيشرفته چون بهره گیری از ماهواره و رايانه در کاوش های نوین و جابجایی سریع داده ها، دستاوردهای ارجمندی را برای انسان فراهم ساخته است، اما از سویی دیگر اين امر مي تواند به سهم خویش در گسلاندن بشر با تاريخ گذشته و زدودن حافظه تاریخی وی و دستکاری آن نیز کارگر افتد.

يکي از مسائل و موارد بس مهم جهان کنونی "مقوله ميراث فرهنگي" است؛ آنجا که سخن از تمدن، تاريخ، علم، آيين و رسوم و در یک بیان، سخن از "شناسنامه" هر سرزمین است. از بین رفتن هر یادگار فرهنگی بمفهوم از بین رفتن برگی زرین از شناسنامه فرهنگی هر سرزمین است.

ایران بدون هیچ گمانی یکی از غنی ترین کشورهای جهان از دید گستردگی محوطه های باستانی گوناگون و تنوع فرهنگ هایی است که از شمال تا جنوب آن گسترده بوده است. یادگارهای بس کهنسال و پر افتخار دوران گوناگون بهدست آمده از سیلک کاشان، تپه یحیی و شهداد کرمان، شوش خوزستان، شهر سوخته در سیستان و بلوچستان، مارلیک گیلان... همه و همه اندکی از دریا است.

وجود این یادگارهای گسترده نه تنها بهانه ایجاد و گسترش "گروه های ایران شناسی" (در مفهوم عام) در سراسر گیهان است که بهانه تصویب مقررات داخلی و بین المللی در پاسداری از میراث معنوی و پاسداشت و بازسازی ظاهری میراث فرهنگی است.

اعضاء قوه مقننه ایران نیز در دوره هاي مختلف قانونگذاري، از ميراث فرهنگي غافل نبوده و پيوسته به منظور ادامه حيات و بقاي اين ميراث گرانبها به وضع قوانين مختلف مبادرت نموده و بعضی اقدامات را که عليه ميراث فرهنگي ارتکاب مي يابد، واجد وصف جزايي و در نتيجه جرم تشخيص داده اند. در موضوع مورد بحث به دنبال اين مهم هستيم که چه رفتارهایی را قانونگذار در ارتباط با ميراث فرهنگي ممنوع نموده و جرم تلقي کرده است. همان گونه که تجاوز به اموال شخصي افراد يا محاربه يا خيانت در امانت و ... در رديف جرائم احصاء شده اند قصد بر اين است که دريابيم چه فعل يا ترک فعلي نيز از ديد مقنن بزهکارانه و موضوع آن ميراث فرهنگي و شرايط و جزئيات ايجاد کننده آنها به چه صورت است. به دليل اين که موضوع و محور این کتاب، جرايم عليه ميراث فرهنگي است بي ترديد شناخت خود ميراث فرهنگي، بسيار ضروري است.