مهریه یا صداق، مالی است که در اثر عقد نکاح، زن مالک آن، و مرد مکلف به پرداخت آن به زن می باشد. از آنجا که قانون مدنی ایران در مواد مربوط به مهریه، حکم تعهد به پرداخت مهریه توسط شخص ثالث را مشخص نکرده لذا این سوال به وجود می آید که آیا اصولا چنین تعهدی صحیح است یا خیر و در صورت صحیح بودن چه آثار و ضمانت های اجرایی دارد؟

در این کتاب بحث شده است که شخص ثالث غير از زوج نیز مي‌تواند مال خود را به عنوان مهريه قرار دهد يا به پرداخت مهريه متعهد گردد. تعهد ثالث ممکن است در قالب شرط ضمن عقد نکاح، متبلور و یا به صورت قراردادی جداگانه مطرح شود که بدون شک در هر دو صورت، رضایت ثالث و طرفین عقد، از شرایط اساسی آن است. تعهد ثالث به پرداخت مهريه در بردارنده آثار فقهي و حقوقي متعددي است، از جمله اینکه در صورتی که قبل از نزدیکی بین زوجین طلاق واقع شود؛ ثالث نیز همانند زوج موظف به پرداخت نصف مهر المسمی می­باشد. و همچنین اگر نکاح به دلیل فوت یکی از زوجین منحل شود؛ فوت قبل از وقوع مباشرت حادث شود؛ تأثیری در تعهد ثالث نخواهد داشت و وی به تأدیه کل مهریه ملزم خواهد شد. در بحث حق حبس نیز در صورتی که ثالث به پرداخت مهریه متعهد گردد؛ به دلیل استثنایی بودن حق حبس، زوجه از حق حبس برخوردار نیست. همچنین  بین تعهد ثالث به پرداخت مهر از حيث آثار با زماني که زوج متعهد به تاديه مهر است شباهت هايي وجود دارد، اما در موارد انحلال نکاح و ضمانت اجراها تفاوت هايي مشاهده مي­گردد که در اين کتاب به بررسي اين تفاوت ها از منظر فقه اماميه با تاکيد بر حقوق ايران پرداخته می­شود.