در پی تحولات نظام حقوقی بین المللی، شاهد آن هستیم که کم کم توجه‌ها از دولت گرفته شد و معطوف به فرد گردید و با وداع تدریجی با نظام حقوق بین الملل کلاسیک، تعریف جدیدی از حاکمیت ارایه می‌گردد و تأکید بیشتری بر بازیگران غیردولتی دیده می‌شود. 

اکنون بازیگران جدیدی در سایه هنجارهای نوین بین المللی ظهور پیدا کرده‌اند که ثمره آن، ایجاد نوعی ساختار قدرت افقی است. جامعه بین المللی، به خالق قواعد عینی و مقررات آیینی خاصی در جهت صیانت از منافع و ارزش‌های بشریت تبدیل شده است که اتفاقاً در منشور المپیک و اساسنامه فیفا به برخی از آنها اشاره شده است.

گزافه نیست بگوییم رژیم حقوقی بین المللی ورزش در دوران معاصر در مدیریت قدرت بین المللی سهیم است و حداقل در حوزه فوتبال، فیفا تا حد زیادی جایگاه دولت‌ها و حاکمیت‌ها را کمرنگ نموده و مدعی اعمال مجموعه نوینی از هنجارهای بین المللی با پشتیبانی ساز و کارهای نظارتی و قضاوتی مستقل خود است که بر یک جامعه جهانی واحد حاکم است و همین این جرأت را می‌دهد که خبر از تولد حقوق جهانی فوتبال دهیم.   

درطول سال هایی که بعنوان یک پژوهشگر، معلم و وکیل دعاوی حوزه فوتبال فعالیت کرده ام، همواره با این حسرت بزرگ مواجه بوده ام که بخشی از هزینه هایی که به عرصه ورزش کشور ایران تحمیل شده است و جنبه ای از چهره کریه مدیریت ناکارآمد ورزشی در فوتبال ایران را تشکیل می‌دهد، ناشی از فقر دانش و نبود اطلاعات حقوقی در خصوص مقررات ملی و بین المللی حاکم بر جهان حقوق فوتبال است که نه تنها این نقص قابل توجه را در بین مدیران ارشد فدراسیون ها، باشگاه‌ها و سایر فعالان این حوزه می‌توان دید، متأسفانه در اغلب موارد حتی درباره افرادی که خود را بعنوان کارشناس حقوقی ورزشی معرفی می‌کنند نیز دیده می‌شود که چندان آشنایی با مسایل پراهمیت، ظریف و در عین حال پیچیده حقوقی فوتبال ندارند و همین غفلت‌ها موجب ورود آسیب‌های مالی و معنوی زیادی به اشکال گوناگون شده است که تنها موارد معدودی از این‌ها رسانه ای شده‌اند و خاطر هواداران و دلسوزان را مکدر کرده است.