از ديدگاه اسلام و جامعه، ورزش وسيله اي است براي بيشر تلاش كردن و بهتر كار كردن براي تقرب به خدا. بنابراين ورزش‌هايي كه خلاف اين موارد است و هدفشان آزار شخص يا نفس يا غيره است داراي اشكال شرعي بوده و مورد تأييد نمي باشد. مبناي مخالفت شرع صدمات طبيعي و حركات عادي و متعارف كه مطابق موازين و عرف ورزشي باشد نيست بلكه حركات غير طبيعي و صدمات زيان آور است. محيط ورزشي مكان مقدس و ورزش كردن براي رضاي خدا عبادت محسوب مي‌شود.

در عصر كنوني ورزش قلب ميليون‌ها انسان را در سر تا سر جهان تسخير كرده است و ورزشكاران عالم صرف نظر از نژاد و دين و رنگ و سرزمين و آرمان‌هاي سياسي در همه رشته‌هاي ورزشي در كنار يكديگر به ورزش مي‌پردازند. مسابقات ورزشي (جام جهاني و بازي‌هاي المپيك) مرزهاي سياسي و عقيدتي را در هم مي‌شكند و شور و هيجان در بين مردم مي‌آفريند. ورزشكاران و قهرمانان رشته‌هاي گوناگون براي جوانان و نوجوانان و همه مردم جهان الگوي رفتاري هستند. حتي رؤساي ملت‌ها به مقام قهرمانان به عنوان سمبل ملي احترام مي‌گذارند و با حضور در ورزشگاه‌ها و ميادين ورزشي و در كنار مردم به تشويق و تقدير از ورزشكاران و قهرمانان مي‌پردازند.

در جهان كنوني ورزش يكي از راه‌هاي موثر تربيتي و اخلاقي به ويژه براي جوانان است؛ وسيله اي كه روز به روز چهره علمي بيشتري پيدا مي‌كند. از نظر سياسي نيز پيروزي در ميدان‌هاي ورزشي وسيله مفيدي براي تبليغ و اثبات اعتبار ملي و از اسباب قدرت به شمار مي‌رود به همين جهت بودجه‌هاي كلان و نيرو‌هاي انساني فراوان براي پيشرفت ورزش و توفيق در ميدان‌ها صرف مي‌شود. از سوي ديگر در جوامعي كه در زمينه ورزش نارسائي‌هاي كمي و كيفي وجود دارد جامعه از بسياري جهات دچار عقب ماندگي مي‌شود و هدف از ورزش تنها سرگرمي يا اشتغالي پولساز نيست بلكه هدف نهايي تأمين سلامت (جسمي و رواني) و تقويت روحيه جوانمردي و سخت كوشي است.

اصل بر اين است كه ورزشكار يك شخص پهلوان و با اخلاق و رقابت‌هاي ورزشي رقابت‌هايي جوانمردانه مي‌باشد. در اكثر ورزش‌هاي متداول برخورد و ايراد صدمه غير قابل اجتناب است؛ اگر ورزشكاري ناخواسته و بدون سوءنيت و با رعايت قوانين و مراقبت‌هاي لازم با زدن ضربه به صورت متعارف باعث ايراد صدمه به طرف مقابل شد مي‌تواند معاف از مسئوليت شود. (معافيت از مسئوليت مدني و كيفري) ورزشي مثل تكواندو كه در سطح جهاني و المپيك برگزار مي‌شود و داراي فدراسيون جهاني و قوانين و آيين نامه‌هاي مدون مي‌باشد و ضربات به صورت كنترل شده و با استفاده از تجهيزات (كلاه، دستكش، ساق بند، محافظ دندان و...) بين ورزشكاران رد و بدل مي‌شود اگر حادثه اي غير عمد اتفاق افتاد و باعث ايجاد صدمه براي ورزشكار شد مي‌تواند باعث معافيت از مسئوليت (مسئوليت مدني) شود.

آيا ورزش تكواندو را مي‌توان با دوئل (مبارزه آزاد تا حد مرگ و كشتن طرف مقابل) يا كشتي كج (زدن ضربات آزاد و غير قابل كنترل) در يك سطح قرار دارد؟ آيا مي­توان حوادث و آسيب‌هايي كه از رشته ورزشي تكواندو و با زدن ضربات قانوني و شرعي و متعارف ناشي مي‌شود را با دوئل و كشتي كج يكسان در نظر گرفت؛ در دوئل و كشتي كج هدف از پا در آوردن حريف مي‌باشد و قصد خاص و عمد براي وارد كردن خسارت و از بين بردن رقيب وجود دارد كه شرعاً و عقلاً و عرفاً پذيرفته نيست. اما در رشته تكواندو ضربات كنترل شده و مطابق قوانين و به صورت متعارف مي‌باشد و اگر هم آسيبي به وجود آيد اصل بر اين است كه غير عمدي و ناخواسته بوده و اين وجود دلايل معافيت از مسئوليت را اقتضاء مي‌كند.

اگر ما دامنه­ي مسئوليت در امور ورزشي را به حركات و تكنيك‌هاي مجاز نيز سرايت دهيم چگونه مي‌توان از مردم انتظار داشت به ورزش بپردازند؟ چگونه مي‌توان انتظار پيشرفت و ترقي در ورزش را داشت؟ آنچه مسلم است چنانچه سؤنيت ورزشكاري در بكارگيري حركات و تكنيك‌هاي ورزشي احراز گردد جاي هيچ گونه ترديدي در مسئوليت و محكوميت وي باقي نمي ماند.

بايد توجه داشت كه در عرف بازي‌هاي ورزشي خطاهاي ناخواسته و قابل اغماض فراوان است . از لغزش‌هاي جزئي كه لازمه نشاط و غرور جواني است بايد گذشت و تنها به خطاهاي بزرگ و به ويژه عمد يا بي اعتنايي به اضرار پرداخت. براي مثال: در ورزش بوكس هيچ ضربه اي به رقيب از پا در آمده مجاز نيست و آنچه رنگ آزار، انتقام جويي و خودنمايي بيهوده بگيرد از آيين جوانمردي (قانون بازي) خارج است هرچند داور حرفه اي نيز آن را خطا نداند و در شمار ضربه‌هاي خطا نيامده باشد.