سخن گفتن از حقوق انسانی از مهمترین ویژگی های دوران معاصر است که منجر به آن شده تا همه صاحبان علم و اخلاق در باب چرائی و چگونگی این حقوق انسانی بسیار سخن گویند . بدون تردید یکی از مهمترین حقوق انسانی و البته انگیزه های فردی حق داشتن و به دست آوردن مال و تحصیل دارایی است . به همین جهت، این امر نظر قانون گذار را به گونه ای جلب نموده تا از کنار این  موضوع و البته حق بی تفاوت نگذرد و در این خصوص به وضع قوانین مختلفی بپردازد.

هر چند پذیرش آنکه چیزی از اموال و دارایی کسر  و یا وارد دارایی اشخاص ثالث شود مستلزم آزادی اراده در واگذاری و پذیرش یا رد آن می‌باشد و بی شک انتقالات در اثر توافق دو اراده ناقل و منتقل الیه ایجاد می‌شود لیکن شاید بتوان گفت این سخن در خصوص سه تاسیس حقوقی ارث،وصیت و شفعه با استثنائاتی همراه است چرا که این سه تاسیس حقوقی از اسباب تملک و تاسیساتی است که به دلایل ویژگی های خاص می‌بایستی به شکل استثنائی نیز مورد بررسی قرار گیرند.

آنچه مسلم است نگاه غالب در نظام حقوقی ایران درباره ارث و وصیت آن است که این دو نهاد همانند دیگر نهاد های حقوق مدنی دارای احکامی هستند که جهت اتیان و پاس داشت، قواعد آنها  تقنین گردیده است . از آنجایی که این دو نهاد دارای ارتباطات بسیار نزدیک ماهیتی ،موضوعی و کاربردی هستند باتبع بر یکدیگر اثر گذار و از همدیگر متاثر می‌باشند بر این اساس نویسندگان کتاب بدوا  ارث را به عنوان یکی از اسباب مالکیت که در آن انتقال به شکل قهری و بدون اراده مالک صورت میگیرد را بررسی نموده و سپس وصیت را که به نوعی به توافق اراده طرفین بستگی دارد لیکن به دلیل استثنائی بودن وصیت و  منوط بودن آن بر فوت موصی این توافق اراده به گونه ای خاص رخ میدهد را شرح داده اند و نهایتا شفعه که قانون گذار به دلایل مصلحتی به نوعی بر خلاف اصل آزادی و حاکمیت  اراده رفتار و احکام آنرا بر این اساس مدون نموده است

. امید است نویسندگان توانسته باشند با تدوین دقیق  کتاب که در آن سعی شده است به گونه ای کاربردی مطالب شرح داده شود موجبات تسهیل یادگیری دانشجویان و علاقمندان به دانش حقوق را فراهم آورند.