آنچه انسان به زبان می آورد و یا به قلم می نگارد، همیشه گویای تمام مقصود و مفهوم و منطوق مورد نظر او در برابر مخاطب امروز و فردا نیست. به این جهت در بسیاری از موارد حتی زمانی که گوینده یا نویسنده سعی می­کند آنچه در درون و ذهن خود دارد ارائه دهد، شنونده و خواننده نمی­تواند به همه زوایا و جزییات منظور و یافته های مورد نظر پی ببرد. سوءتفاهم و اختلاف استنباط و برداشتها که در تبیین و تفسیر و اجرا بین اشخاص به وجود می آید از ناتوانی الفاظ و نادرستی ترکیب واژگان پارسایی در استخدام و ارائه و البته نادانی و جهل، سرچشمه می­گیرد. به این جهت زبان هر ملت، نقش عمده­ای در نزدیک کردن اندیشه ها و استحکام و فشردگی روابط اجتماعی و اقتصادی و سیاسی و فرهنگی دارد و در شکوفایی و ناشکوفای آن تاثیر گذار است .

هر اندازه درجه روشنی معانی و مفاهیم واژه های زبان بیشتر باشد وابستگی افراد به یکدیگر افزونتر و هر اندازه واژگان رسا و روشن و بدون ابهام باشد اختلافات کمتر و تاثیر سلایق اندک خواهد بود. همین وضع در تدوین و تنظیم و تصویب قانون نیز به چشم می­خورد. هر چه دخالت روز افزون دولت ها از اقتدار و نفوذ اراده مشترک اشخاص در روابط حقوقی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی و فرهنگی کاسته است اما هنوز حاکمیت قصد مشترک از اعتبار ممتاز برخوردار و مدار اصلی فهم و استنباط و تفسیر در قراردادهای خصوصی و اجتماعی است. از طرف دیگر قانونگذار، هر اندازه در روشن گویی و صراحت پردازی عبارات قانونی و بکارگیری الفاظ دارای معنی روشن و آشکار تلاش کند باز هم ممکن است به هنگام تصویب، تحت تاثیر عوامل مختلف، متون قانونی دارای اجمال و ابهام یا نقص و نقض و تعارض قرار گیرد و همچنین ممکن است تحت تاثیر آموزشها و آزمونها و ضرورت های استفاده در عمل برخی از مواد قانونی بیشتر از سایرین خودنمایی کنند که دانستن این دسته از مواد بیش از بقیه ضرورت پیدا می­کند.