بحث مربوط به تابعیت و افراد دو تابعیتی امروز در فضای سیاسی ایران بسیار محل مناقشه و بحث میان گروههای مختلف سیاسی کشور است. این بحث بویژه در دولت اخیر محل دعوای جدی میان دولتمردان و جناحهای مختلف واقع شده تا جایی که مجلس نیز در قضیه دخالت کرده و اعلام  شده است، تعداد زیادی از افراد در سمتهای مختلف دارای تابعیت دوگانه می‌باشند.

تابعیت، اصطلاحی در حقوق بین الملل خصوصی، به معنای عضویت فرد در جمعیت تشکیل دهندة دولت. تابعیت در لغت به معنای پیرو و فرمانبردار بودن است و تابع (جمع: تَبَعه، اَتباع) کسی است که عضو جمعیت اصلی یک دولت باشد و به کسی که عضو این جمعیت نباشد، اگر چه مقیم سرزمین آن دولت باشد، بیگانه یا غیر خودی می‌گویند. تابعیت نشان دهندة رابطة سیاسی، حقوقی و معنوی هر شخص حقیقی یا حقوقی با دولتی معین است و منشأ حقوق و تکالیف شخص قلمداد می‌شود. از معیارهای تابعیت در زمان‌ها و مکان‌های مختلف این‌ها بوده است: بومی بودن، پیروی از آیین رسمی، اقامتگاه، قومیت و اطاعت از حاکم. تابعیت یک اصطلاح حقوقی است که در یکی دو قرن گذشته، وارد سیستم حقوقی ایران شده است. گرچه در دوران قدیم نیز، به نوعی بحث تابعیت وجود داشته، اما می‌توان گفت که منشأ پیدایش تابعیت، همان منشأ حقوق بین الملل است. این نکته را هم نباید فراموش کرد که اصل وجود قاعده تابعیت از زمانی آغاز شد که دولت‌های متعدد و مستقل وجود داشته اند و اگر چنان چه فقط یک دولت به جای دولت‌های دیگر وجود داشت، دیگر بحثی از تابعیت نبود.