از مهمترین آثار و نتایج تحولات مختلف در دو قرن اخیر، گسترش روابط بین‌المللی بوده است. به واقع قرن نوزدهم به بعد، روابط غالباً دو جانبه دیپلماتیک دولت‌ها به تدریج با افزایش وابستگی متقابل چنان متحول شده که همکاری سازمان یافته آنها به عنوان ضرورت اساسی زیست بین‌المللی، اهمیت مضاعف یافته است. بدین ترتیب «سازمانهای بین‌الملل، به عنوان ارگانیسم‌های بین‌المللی برای حل مشکلات ناشی از روابط بین‌الملل مددکار دولت­ها شدند» تا آن حد که درحال حاضر همچون نهادهای حقوقی به تقریب در تمام عرصه­های روابط بین‌الملل، حضوری فعال یافته اند. امروزه سازمان‌های بین‌المللی، با پیمودن مرزهای جغرافیایی تقریباً در حوزه های بین‌المللی ریشه دوانده اند و هر مساله ای که به نحوی از انحاء با منافع جامعه بین‌الملل مرتبط باشد، عموماً در چارچوب سازمان­های بین‌الملل تنظیم می‌گردد. بی شک رشد شگفت انگیز کمی‌ سازمانهای بین‌الملل نیز از برجسته ترین جنبه‌های روابط بین‌المللی در قرن بیستم بوده که بسیاری را به وجد آورده و به فردایی بهتر امید وار ساخته است؛ لذا این موجودیتهای فراکشوری آنچنان در تصمیم گیری‌های بین‌المللی (جهانی و منطقه ای) مدخلیت یافته اند که نمی‌توان نقش آنها را نادیده انگاشت.